ایمان به رسول(ص)، ایمان به غیب است، چون ایمان به شخصیت رسالتی حضرت است؛ نه ایمان به شخص ظاهری او، شخص ظاهری او را که خب همه میدیدند؛ به رسالت او ایمانآوردن، ایمان به غیب است... لذا در پایان سوره «بقره» فرمود:
مؤمنین کسانیاند که به جمیع انبیا ایمان بیاورند. انبیا از آن جهتی که دارای رسالتهای الهیاند، غیباند [و] ایمان به آنها ایمان به غیب است،
[البته] شخص آنها و جسم آنها مشهود است. اینکه میفرماید: ﴿ أَنَا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ ﴾ این «مشهود» است؛ امّا ﴿ یوحَی إِلَی أَنَّمَا إِلهُکُمْ إِلهٌ وَاحِدٌ ﴾ ، این «غیب» است. ایمان به رسول، ایمان به غیب است، چون شخصش مشهود است؛ ولی رسالتش غیب است...